Just a purple rose
Δεν έχω την πολυτέλεια του χρόνου για να παρακολουθώ πολλά πράγματα στην τηλεόραση.Αν όμως πετύχω κατά τύχη ελληνικές ταινίες μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του πενήντα,καθηλώνομαι μπροστά της.Με γοητεύουν οι εξπρεσιονιστικοί τόνοι της φωτογραφίας σε κάποιες από αυτές,η εκφορά ενός πομπώδους ρομαντικού λόγου από τους ζεν πρεμιέ της εποχής,η θέαση Ελλήνων παλιάς κοπής και άλλου ήθους και μιας Αθήνας που μόνο ως υποψία εικονίζεται στα εναπομείναντα παλιά της κτήρια.Αυτό όμως που μου κεντρίζει την προσοχή είναι κάποιοι μικροί ρόλοι,ούτε καν ρόλους θα τους χαρακτήριζα,μάλλον σύντομα περάσματα κομπάρσων που ξεστομίζουν απλά μια επουσιώδη φράση.
Γκαρσόνια,παιδιά για θελήματα,πωλητές και άλλα επαγγέλματα που ενσαρκώνουν οι συγκεκριμένοι,οι οποίοι δεν χαρακτηρίζονται για τις ερμηνευτικές τους ικανότητες και το μόνο που αναμένεται από αυτούς είναι η διεκπεραιωτική ανακοίνωση των λιγοστών λέξεων που τους εμπιστεύτηκαν.
Συνήθως δεν αναφέρονται στα ζενερίκ της ταινίας,αν όμως διαβάζαμε με μεγάλα γράμματα:"στο ρόλο της αφανούς κομμώτριας,η δεσποινίς...",θα μας προκαλούσε έντονη περιέργεια το γεγονός.Το δίχως άλλο θα φάνταζε υπερβολικά παράξενο ένα μικρό πέρασμα να επέχει θέση σημαίνοντος ρόλου.
Η ζωή,αντιθέτως,δεν μας επιφυλάσσει παρόμοιες εκπλήξεις.Μέχρι να πέσει η αυλαία,αν και κομπάρσοι,θεωρούμε εαυτούς πρωταγωνιστές.
Ευτυχώς ή δυστυχώς,το παράδοξο δεν μας χτύπησε ποτέ την πόρτα για να το γνωρίσουμε.
posted by still ill @ 4:35 PM
7 Comments:
οσο και να κανουμε την αυτοκριτικη μας,ειναι κατι δεν αλλαζει.
Ειμαστε ο ηλιος του γαλαξια μας.Ολοι οι αλλοι ειναι πλανητες, κομητες, μετεωριτες και δορυφοροι, ακομα και αν ειναι ατομα πολυ αγαπημενα.
Οι πρωταγωνιστες ειμαστε παντα εμεις.
υγ. αν ανεβεις , να κανονισουμε μπλογκοσυναντηση και με τους αλλους δραμινους.
φιλια και καληνυχτα
Μάλλον μαζί γράφουμε.Συμφωνώ με αυτό που λες,άλλωστε αυτό θεωρώ υπεύθυνο για την αδυναμία ενσυναίσθησης της μικρότητάς μας.
Όχι δεν θα ανέβω.Έχω διάβασμα για τον διαγωνισμό των εκπαιδευτικών και θα μείνω εδώ.
Ωραία θα ήταν πάντως.
Ναι ειδες ? μαζι γραφουμε.
και ενας φιλος δινει, τελη ιανουαριου ε?
τι να πω, καλο κουραγιο.φανταζομαι οτι ειναι δυσκολα τα πραγματα.
(αυτον τον καιρο καποιο πινελο εχει σκουπισει λιγο μαυρο απο πανω μου)
To be sure, an ordinary passerby would think that my rose looked just like you, the rose that belongs to me. But in herself alone she is more important than all the hundreds of you other roses: because it is she that I have watered; because it is she that I have put under the glass globe; because it is she that I have sheltered behind the screen; because it is for her that I have killed the caterpillars (except the two or three that we saved to become butterflies); because it is she that I have listened to, when she grumbled, or boasted, or even sometimes when she said nothing. Because she is my rose.
καλές γιορτές και καλή επιτυχία still ill:)
Να είστε και οι δύο καλά.Σας ευχαριστώ πολύ και εύχομαι χρόνια πολλά σε εσάς και σε αυτούς που αγαπάτε.
Μια καλή συνάντηση με τα σέα και τα μέα της, βοηθάει πάντα στις εξετάσεις, still!:)
Ναι Angelito,το πνεύμα βοηθιέται απ'το οινόπνευμα και όταν μάλιστα σε συνοδεύει καλή παρέα.Έχουν πέσει πολλά μαζί όμως και δεν μου επιτρέπουν να φύγω,αν και θα το ήθελα πολύ. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που ανέβηκα Χριστουγεννιάτικα πάνω και θα 'θελα να το ξαναζήσω.Όπως και να έχει,καλά να περάσετε και καλή χρονιά να έχετε.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home